شنیدن تحسین تنها از زبان آنها که کیفیت را درک می کنند لذتبخش است.
چند روز قبل، در میانه بازی هیوستون و اورلاندو، جف ون گاندی که چهار سال مربی بلندقدترین بازیکن هزاره جاری در NBA بوده و اکنون بعنوان مفسر بسکتبال فعالیت می کند، این بازیکن را شایسته حضور در "تالار افتخارات بسکتبال" دانست.
بر کسی پوشیده نیست که یائو مینگ، به واسطه مصدومیت های متعدد و طولانی، نماد آرزوهای تحقق نیافته و سرمایه گذاری های بی حاصل است؛ او عمدا به این شرایط دامن نزده و حرکت دادن جثه ای به این عظمت در چنین فعالیت پر فشاری، حتی بدون برخورد، مصدومیت را ناگزیر می سازد؛ استخوان ها آنقدر کشیده اند که بخش عمده ای از نیروی ناشی از تحرکات انفجاری عضلات، بجای ایجاد حرکت، به استرس هایی در طول استخوان ها منجر می شود و عملا بطور نامحسوس در آنها قوس ایجاد می کند.
ضمن اینکه استخوان های بدنی به این کشیدگی، تراکم استخوان های بدن بازیکنان کوتاه قدتر را ندارد و تاثیر طولانی مدت این فشارها و قوس های پیاپی، بیشتر از آنی است که در استخوان بندی افرادی نزدیک به متوسط جامعه دیده می شود.
اما به هر تقدیر سفیر سرشناس بسکتبال آسیا، پس از تحمل یک جراحی تازه بر روی پایی آسیب دیده، نه تنها در طی فصل جاری قادر به بازی نیست، بلکه مشخص هم نیست آیا عمر حرفه ای او به پایان رسیده یا خیر.
با این حال جف ون گاندی می گوید این بازیکن تاثیر بسزایی در صحنه بین المللی بسکتبال داشته و یادآوری می کند که او باعث ایجاد علاقه در میان مردم چین به بازی بسکتبال شده.
اما مهمتر از ستایش مشخصه ها و آمارهای فنی این بازیکن، حرفی است که این مربی در تحسین منش یائو مینگ به زبان می آورد. جف ون گاندی یائو را "بهترین ستاره ای که می توان بعنوان هم تیمی داشت" می خواند و بعنوان دلیل می گوید: "او از موفقیت هم تیمی هایش به همان اندازه احساس غرور می کند که از موفقیت های خود، و این کیفیتی نادر در میان ستارگان است."
مسئله درس اخلاق نیست: بسکتبال یک بازی تیمی است و شما به تنهایی و جدا از هم تیمی هایتان هرگز رشد نخواهید کرد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر