فوتبال آمریکایی تنها فعالیت ورزشی است که در آن سازمان لیگ تعیین می کند که مهمترین مسابقه هفته کدام است.
سالهاست که عبارت "فوتبال ِ دوشنبه شب" به نماد مهمترین مسابقه هفته تبدیل شده؛ مسابقه ای که در آمریکا پوشش کشوری پیدا می کند.
طبیعی است که برای ارائه آن هم همیشه از بهترین ها در امر گزارشگری استفاده شده.
جان مدن و ال مایکلز
از نظر من کار این زوج بهترین نمونه ای است که می توان برای گزارشگری در سرتاسرجهان یافت و بی دلیل هم نبود که زوج ال مایکلز و جان مدن، سالها چهره"فوتبال ِ دوشنبه شب" بود.
دیدن یک مسابقه فوتبال آمریکایی ثابت می کند که چرا گزارشگری فوتبال آمریکایی شباهتی به گزارشگری فوتبال اروپایی ندارد: بنا بر یک برآورد، از 60 دقیقه زمان مفید یک مسابقه فوتبال آمریکایی (چهار ساعت پوشش تلویزیونی به واسطه وقفه ها و زمان های استراحت و غیره) واقعا تنها 11 دقیقه "بازی" در آن جریان دارد.
دلیل آن است که این ورزش عملا قوانینش را بخاطر تلویزیونی تر شدن تغییر داد و حاصل این شده که وقفه های متعدد آن، دیدنش را برای بیننده اروپایی به امری ملال آور تبدیل می کند. موفقیت در گزارشگری این بازی از آن جهت مهم است که شاید قوانین هیچ بازی زمان دار دیگری به این اندازه در انجام آن وقفه ایجاد نمی کند و آن را از هیجان نمی اندازد.
نتیجتا به یک قصه گو نیاز بود تا فواصل مقاطع بازی را پر کند و یک استاد که تحولات این بازی پیچیده را توضیح دهد.
ال مایکز علاوه بر مهارت در گویندگی، خبرنگاری حاذق است که ساعات دور از دوربینش را به گفتگو با بازیکنان و مربیان و تحلیلگران می گذراند و همچنین صحبتهایش نشان از تسلط او بر اطلاعات آماری گوناگون این بازی دارد.
در کنارش یک اسطوره مربی گری می نشست که خود نبوغ و دانشش را با قهرمانی در این لیگ ثابت کرده بود.
حاصل گفتار و حضوری شیرین در کنار هر بازی بود که با وجود زمان طولانی هر بازی، مخاطب را سرگرم، و در عین حال آگاه می کرد؛ چهار ساعت قصه بود و شوخی و اطلاعاتی که در برگه های آمار نبود و توضیحاتی که گاه در کلاس های مربی گری هم از آن اثری نبود.
آنها که فوتبال آمریکایی را قابل تماشا کردند، شایسته صفتی جز "بهترین" نیستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر