هیچکس کارلوس کیروش را دوست ندارد.
شاید چون در نظر آنها که باید او را معرفی کنند -خبرنگاران و روزنامه نگاران، دوست داشتنی نیست.
آیا آنها که باید درباره دوست داشتنی بودن کیروش قضاوت کنند، بهترین قاضی در این باره اند؟ تردید دارم.
پاسخ به این سوالات می تواند مشروعیت این تردید را برملا کند:
- چند نفر از این افراد در یک تجربه کامل فوتبال -تجربه ای با هدف رسیدن به نتیجه ای خاص مانند قهرمانی در یک لیگ، و نه تفریح- شرکت کرده اند و به تجربه از ملزومات موفقیت فرایند عملکرد یک تیم فوتبال آگاهند؟
- چند نفر با اتکا به تجربه هدایت یک تیم -در هر سطحی، حتی لیگ منطقه ای نوجوانان- عملکرد فردی دیگر در هدایت تیمی دیگر را نقد می کنند؟
- چند نفر آنقدر در فرایند یک بازی فوتبال حضور داشته اند که با مشاهده عملکرد تیمی دیگر بتوانند به عینه دریابند که موفقیت و شکست چه زمانی حاصل تفکر و تصمیم مربی است؟
- اگر نقد به استناد تجربه نیست، چند نفر به استناد دانش مدون و طبقه بندی شده فوتبال - دانشی که نمونه آن را بتوان در کلاس های مربیگری یافت، عملکرد یک تیم یا مربی را نقد می کنند؟
آنچه بسیاری از ابراز نظرها درباره فعالیت های ورزشی را تاسف بار تر می کند، گسترش طاعون خبرنگاری نظر-محور (opinion-based در برابر حقیقت-محور یا fact-based) است: اینکه فردی که نظرش منتشر می شود، بنا به دلیلی نامشخص (عمدتا بدون توجه به مطرح بودن سوالات فوق در ذهن مخاطب) خود را برای نتیجه گیری شایسته می داند.
تردیدی نیست که افزایش شمار منابع خبری به جایگزین شدن فضیلت "تواضع" با توهم "اعتماد به نفس" دامن زده و تردیدی هم نیست که این طاعون محدود به خبرنگاری ورزشی نیست.
اما مهمتر، کمرنگ تر شدن وجود حرفه خبرنگاری است؛ فعالیتی که حاصلش از ذات خبر مشروعیت می گیرد و نه از تفکر یا عقیده نویسنده خبر.
"نظر نگاری" تنها زمانی مشروعیت دارد که نگارنده مشروعیت خود را بعنوان "صاحب نظر" اثبات کرده باشد، که در جهان واقع این امر به واسطه تجربه رخ می دهد.
وقتی (بعنوان مثال) شبکه یک BBC در هنگام پوشش یک مسابقه فرمول یک، در کنار مجری از ادی جوردن (تیم دار سابق) و دیوید کولتارد (راننده سابق) استفاده می کند نظر مشروعیت می یابد. وقتی شبکه ESPN در هنگام پوشش مسابقات بسکتبال از جف ون گاندی (مربی سابق) و مارک جکسون (بازیکن سابق) استفاده می کند نظر مشروعیت می یابد. کسی جز سیاستمدار کنونی یا پیشین صاحب نظر تر در امر سیاست نیست.
خبرنگار زمانی حرفه ای تر است که در حاصل کارش اثری از خود او دیده نشود (همانگونه که داوران خوب در بازی فوتبال به چشم نمی آیند). رسالت خبرنگار رساندن صدای افراد درگیر در یک رویداد به مخاطب است.
خبرنگاری نظر-محور خبرنگاری نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر